მარიო ლუცი
მარიო ლუცი
კვლავ მიცრურავენ სიყვარულის ვარსკლავები, კვლავ ანათებენ
ჩვენ ზემოთ, ჩვენ კი არაფერი არ ვიცით ჯერაც
მოპირდაპირე ნაპირებზე ვსხედვართ და თითქოს
არც არასდეს მინახიხარ, არც არასოდეს
მომისმენია შენთვის ისევ იმ ძველ შუქის
ათინათის ეკვრი.
სიხარულია ეს თუ სურვილი?
ორივე ერთად: სინანულიც, მძაფრი სურვილიც
სიყვარულის ციებ - ცხელებაც...
და ირეკლავდა ლურჯი ბროლი მზის შუქით გამდნარ
ასტრალურ ღვინოს, შენ იმ ღვინოს სვამდი წვეთ-წვეთად
და ამაგრებდი პეიზაჟის ხანგრძლივ სიბრმავეს.
დააფიქსირეთ თქვენი აზრი