პიერ პაოლო პაზოლინი
პიერ პაოლო პაზოლინი
როცა საღამო წყაროს წიაღ დაიბინადრებს,
და იბინდება ყოველივე ჩემს სამშობლოში,
შორსა ვარ მაშინ და ვიხსენებ, აგრე მოწყენილ
ხმას ჭრიჭინების , თავს მეღვრება მთვარის სინათლე.
შორს მონასტერში სდუმს ბრინჯაო, მკვდარი ვარ უკვე,
გაბმით რეკავს ზარი დაღვრემილი და ხმას იოსებს,
და მე მივფრინავ, ვარ მსუბუქი თითქოს სიოზე,
ნუ შეშინდები, სიყვარულის ვარ სული წმინდა.
მობრუნებული შინ შორი და მტანჯველი გზიდან.
დააფიქსირეთ თქვენი აზრი