ახლა როდესაც იოლია თავი ფანჯრიდან
გამოყო. ზიზღით დააფურთხო მტვრიან ტროტუარს, 
უყურო მოდის პროცესიას და თუ დაგჭირდა
ხელის აწევით მიესალმო ნაცნობს. დრო თუა
ამოახველო სხეულიდან გენიოსები. 
რომლებიც წერდნენ გალანტურად და ასე შემდეგ, 
პატრიოტიზმით ავსებული ღვინის ბოცები
გაპატიოსნდნენ ნაბახუსევს. ელოდო შედეგს, 
თვალის გახელის , წლების წინათ დახუჭულ თვალის, 
ამ მძიმე სუნთქვით აყროლებულ ჰაერის ნარევს
გაუაზრებლად შეისრუტავ თითქოსდა ძალით, 
ოთახში სადაც შემოაღებს არავინ კარებს. 
გეტყვის: - გვეშველა! ეპოქაა, ღმერთია, თავი
მოაბეს ამდენ სისულელეს და იდიტიზმს, 
ფსიქიატრიულ შენობიდან გაქცეულ ამინდს
ამსგავსებ უცხო ქალაქებში დაკარგულ ტურისტს. 
რადგან უბრალოდ აბსურდია გქონდეს იმედი 
საშველის, როცა პროტესტია ყოველი დილა, 
ღამის რომელიც გაათენე და სენტიმენტად
რაფებს პოხავდა დანანებით ამაყი წვიმა.