მიუწვდომლისკენ სწრაფვის ღიმილი
მაინც ჩემია- მისით ვმაღლდები
და მიამდება ყველა ტკივილი
როცა მინთია ეს ჩირაღდნები.

როდესაც ვუმზერ სავალს შორეულს
ჩემს თავში ვხედავ მძინარ სადგურებს,
ხილვას უხრწნელის წმინდა ორეულს,
სიკვდილი ვეღარ გამინადგურებს.

მივყვები ლტოლვას დაუოკებელს,
მიხმობს შორეთი, გზა ულმობელი,
ვწევ ვნების აღვირს დაუმოკლებელს,
ცნობიერების გახსნას მოველი.

ზეცა მედება ბროლის ტალღებად
და მირაჟებში ცვივიან მთები.
სივრცეში ჩუმი ფიქრი მაღლდება,
ჩანს ახალი მზე იისფერ გზნებით.

მოვდივარ ასე... მადლობა ყველას,
ვინც ვინმეს არგოს, აამოს რამე...
მე კი გავყვები ჩემს ეულ ღელვას,
ჩემეულ გზას და უხილავ მგზავრებს.

1951 წ