აქ დღე და ღამე ნიავი აქებს
სამყაროს სურვილს, ლაღად გადაშლილს:
წამოდი ჩემთან, წამოდი აქეთ,
ცას ვესაუბროთ ამ ხეივანში.
გავუყვეთ ლაჟვარდს, ავცილდეთ მიწას,
სული მივანდოთ სხივებს ნარნარით.
ვუთხრათ უარი უაზრო მიზანს
სივრცეში ვპოვოთ თავშესაფარი.
ფრთებად იქცევა ჩვენი მკლავები
და იზეიმებს სრულქმნა, სრულობა:
მერე მოვკრიფოთ ეს ვარსკვლავები
და ვეთამაშოთ უსასრულობას.
1952წ