წუხელ შუაღამისას წვდიადნათელში
მამა ღმერთი და ბელზებელი
მისაუბრობდნენ სოფლის გზაზე.
ჩემი სახლის წინ ჩაიარეს,
კოსმიური სერობიდან მობრუნებულნი,
სივრცის ზვრებიდან მომცვრეული
ნექტარით მთვრალნი.
იღიმოდნენ...
- ეს ამ მიწაზე რა უცნაური,
რა შემზარავი თამაში გამოგვსვლიაო,-
ბელზებელმა ჩაუჩურჩულა მამაზეციერს.
- მე მათ საქმეში არ ვერევი.
გადავაბარე თავიანთი საქმეები სრული უფლებით
თვითონ ამათ,
ან გაიღვიძონ,
ან ამოხოცონ ერთმანეთი! -
უპასუხა ყოვლის გამჩენმა.
ჩემი ქოხის წინ ვიდექი ჩუმად,
გაოგნებული.
მათ ნაუბარს ვუსმენდი ბნელში
და გაქვავების შიში მზარავდა...