გავყურებ ირგვლივ განაბულ სოფლებს,
გაქათქათებულ მინდვრებს და ჭალებს;
თოვლიდან ამდგარ ხეების ჭორფლებს
ვეღარ ვაშორებ მონუსხულ თვალებს.

გარესამყარო შემოდის ჩემში,
თავის აზრს მაწვდის თვისივე ნებით,
შემოაქვს გამძლე ბუნების ეშხი,
რომ მოვინიშნო სათავე გზების.

რომ შთაგონების მწვერვალს მივაგნო,
თავი ვუჩინო, ხმა შევაყვარო,-
ახალი შუქით ავაციაგო,
შემოვაბრუნო მზისკენ სამყარო.

და მე ყოველთვის ვით კუთვნილება
რაღაც ძვირფასი მაქვს განძეული;
შეუვალია მისი ქმნილება,
არ იჩრდილება მისი სხეული.

ვესწრაფვი იმას, რაც ხილულეთში
შემოსაყვანად ჩემს ფიქრს მოსწვდება,
რაც შემოქმედის დგას სისრულეში
როგორც გზნება და პატიოსნება.

1952წ